باده ی خاص خورده ای: مولانا

 

دوش چه خورده ای دلا راست بگو نهان مکن

چون خـَمُشان بی گنه روی بر آسمان مکن

باده ی خاص خورده ای نقل خلاص خورده ای

بوی شراب می زند خربزه در دهان مکن

روز الست جان تو خورد می ای ز خوان تو

خواجه ی لامکان تویی بندگی مکان مکن

...

دوش شراب ریختی وز بر ما گریختی

بار دگر گرفتمت بار دگر چنان مکن

من همگی تراستم مست می وفاستم

با تو چو تیر راستم تیر مرا کمان مکن

ای دل پاره پاره ام دیدن اوست چاره ام

اوست پناه و پشت من تکیه بر این جهان مکن

ای همه خلق نای تو پر شده از نوای تو

گر نه سماع باره ای دست به نای جان مکن

نفخ نفخت کرده ای در همه در دمیده ای

چون دم توست جان نی، بی نی ما فغان مکن

کار دلم به جان رسد کارد به استخوان رسد

ناله کنم بگویدم دم مزن و بیــــان مکن

ناله مکن که تا که من ناله کنم برای تو

گرگ تویی شبان منم خویش چو من شبان مکن

هــــر بن بامداد تو جانب مــــا کشی سبو

کای تو بدیده روی من روی به این و آن مکن

شیر چشید موسی از مادر خویش ناشتا

گفت که مادرت منم میل به دایگان مکن

باده بپوش مات شو جمله ی تن حیات شو

باده ی چون عقیق بین یاد عقیق کان مکن

باده ی عام از برون باده ی عارف از درون

بوی دهان بیان کند تو به زبان بیان مکن

از تبریز شمس دین می رسدم چو ماه نو

چشم سوی چراغ کن سوی چراغ دان مکن